De wonderen zijn de wereld nog niet uit
Een paar dagen in Rome en iedereen wordt toch beïnvloed door de mystieke sfeer die elke van de 1000 kerken in Rome (wij doen er slechts 25) oproept. Natuurlijk staan we niet raar te kijken als Pater Matteo bij het zien van twee losstaande krukken opmerkt : ‘Is hier een wonder gebeurd?’
Toch waren wij,kille Europeanen uit het Noorden op zijn zachtst gezegd lichtelijk verbaasd toen groep 6 met grote ogen terugkwam van de Sint Pieter: ‘Robin heeft een voorteken gehad!’ riep Justin.'Het was wel heel gek!' was het commentaar van Hessel. Ook Karima en Hanane waren onder de indruk. Robin zelf bleef er een beetje stilletjes onder. Mevr Hengeveld was sprakeloos en het was Joel die uiteindelijk kon uitleggen wat er was gebeurd: Nadat iedereen de teen van Petrus had aangeraakt voor een veilige terugreis was Robin aan de beurt. Toen Robin als laatste de teen aanraakte begon haar neus te bloeden. Nonnen stoven op haar af om haar zakdoekjes aan te bieden en drongen er met klem op aan dat ze de zakdoekjes moest bewaren. Dat heeft Robin niet gedaan,maar ergens zijn we er allemaal wel van overtuigd dat er in groep 6 een klein wonder is geschied.
Rome, 5 oktober 2010
De tweede excursie dag is nu halverwege, maar door alle indrukken die we hier krijgen lijkt het alsof we hier al veel langer zijn. Elk groepje maakt een ochtend en een middag excursie en tussen door lunchen we bij de Theatijnen. Zo worden vandaag bijvoorbeeld het Forum, de Villa Borghese, de Sint Pieter, Vaticaanse musea, enzovoorts bekeken. Het is een druk programma en je hebt overdag weinig vrije tijd, maar we moeten natuurlijk zoveel mogelijk te zien krijgen, en ’s avonds zijn we vrij, tot half elf.
Toen ik nog in de bus zat, vroeg ik me af of ik last zou krijgen van het Stendhal syndroom, het bijna fysiek ziek worden van de ontroering of verbijstering die je krijgt wanneer je eindelijk die dingen ziet, die je je eigenlijk niet kon voorstellen, maar waar je wel van hebt gehoord. Vandaag was ik in de Sint Pieter, en behalve hoogtevrees had ik nergens last van. De totale verbijstering van de grootte en de pracht en praal is zeer aanwezig maar ik ben heel blij dat deze niet gepaard gaan met enge andere verschijnselen. De Pieta, eindelijk in het echt, het Baldakijn, het graf van Petrus, en oh, eindelijk zijn afgesleten voeten (die geluk geven als je ze aanraakt – hoop ik dan maar).
Rome is één groot tekstboek in 3D. Hoewel ik er heilig van overtuigd ben dat in Leiden ook over elke straat iets historisch geschreven kan worden, is het hier zoveel duidelijker aanwezig en zijn het geen bladzijdes maar boeken die je kunt schrijven over pleinen, straten, gebouwen of zelfs gewoon één stukje grond. Het leuke is dat we kleine delen van die verhalen en geschiedenis kennen uit onze eigen tekstboeken, die 2D zijn en vaak ondergewaardeerd worden, of van verhalen die stiekem iedereen hoort te kennen, maar die je eigenlijk pas weer weet wanneer je ze hoort bij de plaats in Rome waar ze bij horen of vandaan komen.
Bij de binnenkomst van Rome zie je al veel gebouwen die je veel vaker hebt gezien, maar nooit in het echt. Teksten, die we vorig jaar vertaalden met Latijn, plotseling op de gebouwen geschreven in grote letters. Ga zo maar door. Ik vind het fantastisch.
Zo’n Romereis is natuurlijk super intensief en je zit erg op elkaar, want je bent technisch gezien nooit alleen, behalve onder de douche, waar iedereen in de gang kan meegenieten van je gezang. Toch denk ik dat we glimlachend (moe glimlachend) de bus weer uit zullen komen, want dit is toch wel hét hoogtepunt van je gymnasiale opleiding, en ik ben van plan er met volle teugen van te genieten.
Charlotte van Rooden (geen familie van..)
Avondwandeling
Je maakt niet iedere avond een ommetje waarbij je al kletsend de Vierstromenfontein, het Pantheon en naast Bruno óók Martijn,Douwe en Sophie op de Campo tegenkomt. Alle leerlingen van het Stedelijk zijn op dit moment aan het genieten van hun vrije avond, en dat doen ze met verve. Sfeervolle eettentjes met terrasjes aan de straat en –iets minder sfeervol maar toch heel bijzonder – Mc Donalds tegenover het Pantheon, een ijsje van ‘Blue Ice’, een koffietje of biertje bij Biscione…het kan allemaal. Morgen gaan we er weer tegenaan, dan staat Ostia op het programma. Op dit moment is het klooster verlaten…op meneer van Rooden (geen familie van..) na, die net zijn dagelijkse stuk pizza heeft gescored. Als we terug zijn in Leiden voorlopig even geen Karalis….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten